Gran Vilayas dag 2

Vanmorgen op tijd op. Het plan is om 7 uur te vertrekken. Eerst een stevig en heerlijk ontbijt. Hierna besloten om toch maar een paard te nemen voor het klim gedeelte. Als halverwege zou blijken dat er een nodig is krijg je het niet meer. Dit paard staat echter een eind buiten het dorp en twee vrouwen en een kind lopen met ons mee om het paardentuig te brengen. Onderweg daar naar toe sluit ook de begeleider van het paard aan. Na een klein uurtje op en af bij de wei aangekomen. Als je echt niet kan lopen benieuwd hoe je daar dan moet komen. Nog even verder gebaggerd tot aan het pad. Eenmaal aangekomen is Nick op het paard gaan zitten. Vandaag 6 uur klimmen en 2 uur afdalen is het plan. In eerste instantie verloopt de tocht voorspoedig. Later begint de knie van José toch meer op te spelen en gaat het lopen wat moeizamer. Het is echter een prachtige omgeving met schitterende vergezichten. De gids is een superlieve jongen die erg veel geduld heeft. Enkele malen wordt door Nick, de begeleider en de gids voorgesteld dat José op het paard stapt. Maar dat durft ze echt niet. Het zitten op zo’n paard de berg op is voor de rijder wel rustig, maar voor het paard is het maar een zielige bedoening. Als maar omhoog en omlaag over die keien en bijna geen vlak stukje. Hij hield wel van klaver, want bij elke klaver plek was het even schaft. Maar als hij op een gegeven moment had gezegd bekijk het maar ik stop er mee, had ik hem nog gelijk gegeven ook. ’s Middags een heerlijke, door de gids, meegebrachte lunch bij een familie genuttigd. Deze familie woont helemaal afgezonderd. Het zijn een lieve man en vrouw. We krijgen hier nog wat door de vrouw bereidde toevoegingen bij de lunch. Ook weten zij wat natuurgeneesmiddelen voor de knie van José. Deze kruiden groeien daar op de berg. Ze worden door de gids stevig op de knie gemasseerd en onder de knieband gestopt. Goed bedoeld maar ze gelooft niet dat het geholpen heeft. Aangezien we al twee uur vertraging hebben opgelopen besloten om de archeologische site niet te bezoeken. Aangezien de begeleider en paard nog helemaal terug naar het dorp moeten die dag gaan Nick met hem alvast vooruit. Nick wordt op het hoogste punt afgezet en paard en begeleider vertrekken gelijk weer naar beneden, ik betwijfel of het voor donker gelukt is thuis te komen. Een 1 uur en een kwartier later arriveren José en de gids. Hier moet worden besloten hoe verder. Het knie van José doet vooral met afdalen veel pijn en het is al bijna donker. Wat nu??? Aangezien we vlak bij een brede zand/keien weg zijn heeft de gids gebeld voor een auto. Eerst wilde hij een paard bestellen maar José vond dat nog steeds niet aanvaardbaar. Uiteindelijk beek dat de eigenaar van de dorpsauto naar Chachapoyas was vertrokken voor de verkiezingen. Inmiddels donker stelt de gids voor om toch maar aan de afdaling te beginnen. Het is inmiddels ook erg koud geworden. José vindt dit geen goed idee en wil over de weg lopen. Uiteindelijk wordt hiervoor besloten met tegenzin van de gids en later blijkt waarom. Al die tijd dat Nick heeft zitten wachten zijn er een auto en een brommer langsgekomen en de verwachting is dat er in het donker niks meer komt. En deze weg is een stuk langer door alle slingeringen. Na een paar honderd meter besloten om een brommer/motor voor José te bestellen in het dorp op haar op te halen. Van die brommers zijn er heel veel meer dan auto’s in een dorp. Terwijl de gids dit aan het regelen was kwam er lawaai van de berg af. We hebben geluk. Er komt een brommer met bak erachter. En de man wilde ons wel een lift geven. De bak wordt opgeruimd zodat wij erbij kunnen. Dit is wel weer een belevenis. Deze tocht duurt wel drie kwartier en we zouden dus nog uren en uren gelopen hebben. Tijdens de rit omlaag komt er nog een auto van boven en die was al afgeladen met zeker geen lift plaats voor José. Dus een lift is geen zekerheidje op deze locatie. Aangekomen bij het hospedaje ons lekker gedoucht en gaan eten. Wederom een heerlijk gerecht en naar bed.