Gran Vilays dag 1

3-10-2014
Zoals gezegd vanochtend vroeg op. Onze spullen die we niet nodig hebben in het hostel achter kunnen laten en met gevulde dagrugzakken richting boekingskantoor vertrokken. Hier nog even wachten op de taxi, we zijn blijkbaar de enige trekkinggasten, en naar de sarcofagen vertrokken. Dit is een ritje van een uur over wegen, waarbij de fiets paden op Elba riant zijn. Je kreeg het idee dat je hier niet kan passeren, maar bij tegenliggers was er toch wel ergens een plaatsje. Soms zat er een gaatje in de berm en moest er eentje een stukje terug. Heelhuids aangekomen bij de registratietafel, hier ingeschreven en een wandeling van 20 minuten door het boerenland. Hierna aangekomen bij de rotswand die als begraafplaats diende. Hier staan ook de sarcofagen in nissen. Dit zijn graven van mensenbeeltenissen hoog in de wand waarin gehurkte hooggeplaatste Chachapoyen begraven zijn. Dit is een bevolkingsgroep ouder dan de Inca’s. Ze staan zo geplaatst dat de opkomende zon ze verlicht en ook van geschilderde vleugels voorzien, dit alles om te helpen naar de goden over te steken. Ook zitten er overleden mensen gewoon in de wand gemetseld, dit zijn de lagere in rang die blijkbaar zonder vleugels toch in staat zijn de gevleugelde te helpen. De beelden zijn in de gehakte nissen geplaatst en na het plaatsen van alle lichamen is het toegangspad ook weg gehakt zodat ze vrijwel onbereikbaar in de wand staan. Vrijwel dus er zijn er ook heel wat gesloopt door lieden die dachten dat er wat te halen was in deze graven. Maar deze mensen hechtten niet zoveel waarde aan het materiële voor de reis dus was al het sloop werk voor niets. Weer terug naar de taxi en de boer die we tegen kwamen ploegde voort met zijn stieren en ploeg ijzer. Vervolgens naar Belén gebracht met de taxi over een zandweg. Het uitzicht was wat kort daar we een groot deel in de wolken waren. Slecht zicht en nattigheid dus. Dit is op een zand/klei/leem weg geen fijne combinatie We moesten nog even de wagen uit bij het passeren van een drassig stukje. Onderweg nog een schoolvrachtwagen met schoolkinderen tegengekomen. Voor de schoolbus was er geen beginnen aan. Belén is een meanderend rivierenveld waar wilde koeien en paarden lopen. Een soort van limburgs landschap met als verschil dat de heuvels hier een hoger kei gehalte hebben. Hier begint onze wandeltocht. Dit terrein overgestoken met hier en daar een beetje slootje springen of baggeren. Maar om de hoofd stroom van de rivier over te steken moesten de schoenen en sokken uit, de broek opgerold en door het water met gelukkig een stenen bodem. Op blote voeten want het was net een graadje te warm om je schaatsen nodig te hebben. Hierna doorgelopen naar onze lunchplek. Geheel verzorgd door onze gids. Vanaf dat punt zijn we gaan stijgen. Dit verloopt prima. Nog over en langs oud, geheel met oerwoud overgroeid, dorp uit de tijd van de Chachapoyas gelopen. Dit was een prachtig kruipdoor/sluipdoor het oerwoud en langs afgronden. Het is vast een leuk dorp geweest maar nu miste je toch een beetje het overzicht, zoals de gids zei nu loop je over het dak van een huis terwijl je dacht nog steeds gelijkvloers te lopen. Daarna begon de afdaling. 6 Uur lang alleen maar afdalen over losliggende keien. Dit vond Nicks enkel en ook José haar knie na 4 uur niet meer zo leuk. Uiteindelijk, vlak voor het donker, aangekomen in een dorpje, ver weg van de bewoonde wereld. Dus geen andere mogelijkheid dan morgen gewoon doorgaan. Wel gekeken naar een mogelijkheid van een paard voor Nick (en José maar die durft niet). We hebben hier kunnen genieten van een heerlijke maaltijd. Daarna douchen en naar bed. Het was wel een bijzondere constructie in de kamer was wel een gat voor een raam maar het raam ontbrak, gelukkig wel een gordijntje. De badkamer was nog ruimtelijker , voor de heren een vrijuitzicht over het dal wanneer ze voor het toilet staan en voor de dames een frisse wind in de nek. En met douchen hadden beide een geheel ongehinderd uitzicht.